Μετά από τόσα που έχω διαβάσει για την Καρυάτιδα, φανταστείτε τον ψυχισμό μου και την συγκίνηση μου όταν διαβαίνοντας κάτι στενούς διαδρόμους στο Βρετανικό Μουσείο πήγαινα να συναντήσω την ξενιτεμένη αδερφή μας.

Φανταστείτε τη θλίψη που ένοιωσα όταν την βρήκα επιτέλους καταχωνιασμένη σε ένα τελείως ακατάλληλο χώρο, σε ένα πραγματικό κελί. Φορτωμένη με ένα τσιμεντένιο δοκάρι στο κεφάλι, δύο αιώνες τώρα, στηρίζει ένα πατάρι του Βρετανικού Μουσείου.

Φανταστείτε την οργή και την αγανάκτηση μου όταν αντίκρισα μία παρέα επισκεπτών να περιμένουν στην σειρά για να γαντζωθούν επάνω στις εύθραυστες πτυχώσεις του ενδύματος της, να την αγκαλιάσουν και να φωτογραφηθούν μαζί της. Ένας νεαρός για να διασκεδάσει την συντροφιά του είχε επιδοθεί σε άσεμνες χειρονομίες…

Τρεις ώρες έκανα συντροφιά στην Καρυάτιδα και όσο ήμουνα κοντά της έκανα χρέη φύλακα και δεν άφηνα κανέναν να την πλησιάσει. Το δικό μου χάδι το δέχτηκε με ανακούφιση, γιατί ήταν ένα χάδι αδελφικό. Ένα χάδι Ελληνικό!!!

Ξαφνικά άκουσα παιδικές φωνές, γνώριμες φωνές. Ήταν μία ομάδα από ένα ελληνικό σχολείο. Καθώς πλησίαζαν τα άκουσα να σιγοψιθυρίζουν: “Τα μάρμαρα μας. Μας τα κλεψαν”. Μόλις αντίκρισαν την Καρυάτιδα αναφώνησαν όλα μαζί: “αχ, η Καρυάτιδα! αχ, η Καρυάτιδα!”. Τα κάλεσα κοντά μου και τα παρότρυνα να δώσουν και αυτά ένα χάδι στην ξενιτεμένη Κόρη των Αθηνών. ΕΝΑ ΧΑΔΙ ΑΔΕΛΦΙΚΟ, ΕΝΑ ΧΑΔΙ ΕΛΛΗΝΙΚΟ..!».

Ε.Φ.